Stage

Hieronder lees je mijn vele ervaringen rondom mijn stage in Australië. Ik heb heel veel getypt en heel snel. Het verhaal zal niet helemaal logisch geschreven zijn en er zullen spelfouten en dergelijke in staan. Sorry hiervoor, maar ik heb geen tijd meer om het nu te controleren haha. 

Mijn stage begon op maandag 15 februari om 5!!!! uur moest ik opstaan, want op maandag, donderdag en vrijdag begonnen we met werken om 7 uur in Hornsby. Nick, mijn stagebegeleider haalde ons op vlakbij het Centraal station om 6.15 uur. Verder werkten we op dinsdag of woensdag en dan begonnen we vaak rond 9 uur of half 10. Mijn stageplek richtte zich op het bekken, ze redeneerde vanuit daar alle klachten, dat het echter zó specifiek zou zijn had ik niet verwacht...Daar schrijf ik zo meer over. 

De nacht voor mijn eerste stagedag had ik heel slecht geslapen, misschien 3 of 4 uurtjes, waarschijnlijk kwam dat door mijn zenuwen en omdat ik me niet wou verslapen. Om 5 uur werd ik wakker door de wekker en ik moest meteen huilen, ik was zó, zó moe, het was niet normaal. Ik zat de eerste paar weken nog in een hostel en in het was zomer dus ongelofelijk heet. Zachtjes kleedde ik me aan en ging ik naar de wc. Ik was heel erg misselijk van de warmte en vermoeidheid en bleef even zitten vlak bij het wc raampje om kort bij te komen. Eenmaal terug op de kamer smeerde ik mijn broodjes, helaas kreeg ik echt geen hap naar binnen zonder meteen het gevoel te hebben dat ik moest overgeven. Na een kwartier lang mijn boterham op te eten met hulp van heel veel water besloot ik de rest mee te nemen om later op te eten.

Even later stond ik op de afgesproken plek bij het station en daar ontmoette ik de eerste andere stagiaires. Ook zou ik Nick weer zien, iets waar ik heel zenuwachtig voor was. Dat zal ik even kort uitleggen: Tijdens mijn eerste ontmoeting met hem was ik heel zenuwachtig, vanwege mijn onzekerheid over mijn Engels. We hadden afgesproken op een station, ik droeg oranje zodat hij mij zou herkennen. Uiteindelijk zag ik hem en hij mij. Ik liep naar hem toe om me voor te stellen door een hand te geven. In plaats daarvan liep hij meteen de auto in, ik dacht ''Oke prima, dan geven we elkaar in de auto een hand.'' Ik stond op het punt mijn hand uit te steken, maar hij startte meteen de motor en reed aan. Het was heel lang stil en het was vooral een hele ongemakkelijke autorit. Als hij iets zei moest ik me heel erg concentreren, want zijn Australisch accent was niet te missen, hij praatte binnensmonds, stotterde en daarbij kwam hij best wel ''dominerend'' en arrogant over. Zo'n gevoel had ik al bij zijn mailtjes, maar dat werd nu nog meer versterkt. Maar goed ik weet dat je mensen niet zo snel moet beoordelen dus ik gaf hem nog wat kansen. Eenmaal bij hem thuis aangekomen (hoofdpraktijk) hadden we een introductiegesprek en plotseling vertelde hij mij dat mijn Engels slecht is, de meeste andere stagiaires zijn beter, maar als ik veel contact had met andere moest het waarschijnlijk wel goed komen. Op dat moment blokkeerde ik volledig. Mijn grootste angst en onzekerheid was uitgekomen, hij vond mijn Engels slecht. Iets wat ik eigenlijk niet snapte, want al twee weken lang kon ik met iedereen op straat een normaal gesprek voeren en kon ik alles regelen, zonder hulp. Ik was trots op mezelf en dat werd in één keer de grond ingetrapt. De rest van het gesprek was ik er niet zo bij en durfde ik bijna niks meer te zeggen tegen hem. Woorden die ik kende durfde ik niet meer te gebruiken, want ik dacht dat het fout zou zijn. Het was daarom ook weer een hele vervelende autorit terug naar het station. 

Oke, dit was geen korte uitleg, maar wel belangrijk voor mij. Weer terug naar de eerste dag: Ik zag Nick in de auto en tot mijn verbazing zei hij tegen niemand ''Hallo'' en hij reed aan. Er werd bijna niet gesproken in de auto en opnieuw voelde ik me ongemakkelijk. Na een kwartiertje begonnen we (stagiaires) met elkaar te praten en leerde ik de rest een beetje kennen. Na 3 kwartier rijden kwamen we aan in Hornsby bij de praktijk. Iedereen stapte de auto uit en ze liepen naar voren, niemand vertelde mij iets, dus ik volgde ze maar. Ook volgde ik ze naar binnen naar de ''koffiekamer''. Toen begon iedereen de hele praktijk klaar te maken voor de dag en ik had geen idee wat ik moest doen. Ik stond een beetje verloren in de kamer. Toen ze klaar waren vertelde ze mij dat ik deze dag gewoon een beetje mee moest kijken. Op een gegeven moment kreeg ik door hoe het werkte in de praktijk. Iedereen is in de koffiekamer, dan komt Nick binnenlopen en draagt mensen op om iets te halen voor hem, een patiënt te behandelen, of hem helpen tijdens een behandeling. Inmiddels had ik ook een beetje basic uitleg gekregen van een andere stagiair over de algemene zaken in de praktijk. Ik zag dat andere stagiaires een beetje grappen maakte over Nick en zijn serieuze dominante blik niet al te serieus namen. Dat gaf me een goed gevoel, en op die manier kon ik het zelf ook beter links laten liggen. Inmiddels was het lunchpauze en ik probeerde wat brood te eten. Het lukte me met moeite om een boterham te eten en om mijn ogen open te houden. Ik had het enorm koud (door de airco), was heel moe en kreeg nog steeds geen hap eten door mijn keel. De dag vorderde langzaam en het was eindelijk 7 uur 's avonds, we waren bijna klaar. De laatste patiënt was weg om kwart voor 8 en wij zaten in de auto naar huis om 8 uur. Althans dat dacht ik...een stagiair vertelde me dat we op maandag en vrijdag altijd nog naar Hornsby Inn gaan, een café, als mom van ''Tutorial'' zaten we daar. Er was weinig leerzaam aan, iedereen mocht vragen stellen als ze wilde om patiënten te bespreken en ik moest vertellen hoe mijn eerste dag was. Wat ik eigenlijk wilde zeggen was: ''Kut, ik haat het, die methode slaat nergens op, ik kom hier niet meer terug!'' In plaats daarvan zei ik: ''Goed, het is wel heel anders dan ik heb geleerd op school, maar wel interessant en ik wil het graag leren.'' Na 3 kwartier stapten we de auto in op weg naar huis. Ik kwam aan in het hostel, het was half 10. Dat betekend dat de keuken gesloten is en ik had alleen nog maar 2 boterhammen op, op een 16 uur durende dag. Ik weet niet meer wat ik die avond heb gegeten. Volgens mij koude knakworstjes op brood en wat komkommer. Gelukkig begonnen we de volgende dag iets later en kon ik iets langer slapen. 

Na de dinsdag op zijn thuispraktijk in Botany had ik een dagje vrij. Ik voelde me ongelofelijk slecht. Dit was de moeilijkste periode in Australië voor mij. Ik wilde stoppen met stage, miste thuis en ik was zelfs naar vliegtickets terug aan het kijken. Alles zat op dat moment ook nog tegen. hostel, geen huis, niet op één lijn zitten met mensen/dingen, stage en bijna alles. Ook had ik inmiddels een mail geschreven naar school dat ik mijn stage niet zag zitten. Dezelfde week nog had ik een Skype gesprek en werd ik geholpen. Na veel praten/regelen heb ik mijn stage kunnen verkorten naar 10 weken. Helaas gaat dit ten koste van mijn kans om Cum Laude af te kunnen studeren, maar ik wist zeker dat ik met de methode die mijn stage gebruikt ik niet waardig kan afstuderen en zelfverzekerd aan de slag kan in Nederland. 

Even kort over de methode: de patiënt komt binnen met een klacht en er wordt eerste gekeken naar de stand van het bekken. Dit wordt eerst gecorrigeerd met de pelvic correction en clearance, en als de klachten hoger zijn dan T9 (bijv. elleboog of nek) dan wordt er ook een thoracic regime uitgevoerd. Daarna wordt gekeken naar restklachten en worden die behandeld. Klink boeiend op zich, maar alle patiënten worden op deze manier behandeld en dat sluit totaal niet aan bij mijn opleiding waarin ze zeggen dat iedereen anders is en dus anders behandeld moet worden. Daarbij gebruikten ze veel ultrasound en heetpacks, iets wat we in Nederland niet doen omdat daar geen evidentie voor bestaat. Er was een keer een art die kwam voor behandeling en wist dat ultrasound niet perse effectief is. Hij vroeg ons of wij er wel in geloofden. Ja, ga dan maar eens vertellen dat je er eigenlijk ook niet achter staat, maar het wel moet doen omdat Nick het wil. Dat was ook een probleem van de stage vond ik, je hoefde zelf niet na te denken, want Nick vertelde je toch wel wat je moest doen. En als je ''psoas release'' zei of ''geblokkeerde bekken waardoor alles geblokkeerd raakt'' dan zat je altijd goed. Begrijp me niet verkeerd, de methode vond ik interessant, want het werkte wel regelmatig (niet zo heftig als Nick zelf vond, maar whatever). Nick was altijd zo enthousiast ''Wij kunnen met deze methode patiënten binnen 3 behandelingen van hun klachten af helpen, normaal zou dat 6 behandelingen kosten. Ik denk dan: Ja normaal is een behandeling 30 minuten, hier is één behandeling 60 minuten. Als je na denkt is dat dus even lang. Daarbij kon je iemand niet zelf behandelen, heel vaak had je voor zijn speciale technieken twee en soms wel 5 therapeuten nodig. 

Ik denk dat de methode vooral werkt omdat je signalen geeft aan het (autonome) zenuwstelsel, doordat je alles in de omgeving van het bekken en thoracic area kort activeert. Er komt hier ook steeds meer evidentie voor. Nick redeneert het echter meer als een mechanisch is, de stand van het bekken. Maar ik geloof niet dat je zo'n massief gewricht zo kan corrigeren. In ieder geval...alle andere stagiaires waren helemaal blij met de methode en stonden er volledig achter. Hierdoor sloot ik niet zo aan met de rest, Ook het commanderen door Nick vonden ze niet zo erg. Ik voelde me echter op een gegeven moment net een slaaf. Hij gaf er niks om als we gesloopt en uitgeput waren, we moesten precies doen wat hij zei ''Pak dit en dit en dit en doe zo en zo'', zelden kregen we een complimentje of bedankje en als iets niet naar wens was kwam hij streng de kamer binnenlopen en begon hij ''intimiderend te praten''. 

Ik zal de stagetijden hieronder noteren: - Maandag 7.00 t/m 21.00, - Dinsdag 9.00 t/m 15.00, - Donderdag 7.00 t/m 14.00, - Vrijdag 7.00 t/m 21.00. 

Uiteindelijk heb ik het 10 weken kunnen volhouden. Wat trouwens ook nog wel grappig is, in week 5 en 6 ging Nick naar Zuid Afrika als teamfysio, in die weken heb ik heel erg weinig stage gelopen (in een andere praktijk, mocht zelf mijn uren bepalen). Tijdens mijn evaluatiegesprek zei Nick dat hij zag dat ik ''Zóveel'' was veranderd en beter Engels sprak en alles. Ik dacht echt wat is dit voor onzin. Je moest eens weten hoeveel ik eraan heb gedaan, helemaal niks. Ik hou er niet van als mensen hun eerste indruk aanhouden, vermoeiend.

Het laatste wat ik zal vertellen is over een patiënt die ik moest behandelen. Ik moest haar masseren en daarna ultrasound gebruiken, ze was heel er blij en tevreden met mijn behandeling. Twee dagen later kwam ze terug en ze vroeg specifiek om mij. Nick was helemaal onder de indruk van mij, want zei was een van de meest kritische en moeilijkste patiënten om tevreden te krijgen. Hij heeft nog nooit zoveel complimenten gegeven. Hij zei dat als iemand ooit zou zeggen dat mijn handen niet goed genoeg zijn dat ze dan maar naar hem moesten bellen, omdat mijn handen juist heel goed zijn. Het enige jammere is dat ik mijn cijfer al binnen had, een 7. Nou, 3 keer raden wat mijn feedback was. Alles was goed of zeer goed (het hoogste) het enige ''gezever'' had hij op mijn Engels en een beetje op mijn onzekerheid. Verschillende keren heb ik aan patiënten gevraagd hoe mijn Engels was en had ik me vooraf verontschuldig voor mijn Engels. Patiënten snapten dit niet, want ze zeiden dat als zij zo goed Nederlands konden spreken als hoe ik Engels praat ze heel erg blij waren. Andere vertelde mij dat het prima was. Mijn zelfverzekerdheid was terug, maar omdat Nick mij nooit zag terwijl ik een patiënt behandelde heeft hij toch nog de mening dat het slecht is. En mijn onzekerheid was nog nooit zo laag als deze stage. Daar ben ik heel erg in gegroeid, ook mijn vaardigheden zijn zeker gegroeid. Dus ik heb zeker veel geleerd tijdens deze stage, maar ik heb ook veel twijfels bij zijn hele manier van doen. En dan bedoel ik in omgang met stagiaires en zijn afhankelijkheid van stagiaires. Zonder stagiaires kan hij namelijk niet zijn praktijk runnen. Hij is de enige begeleider met vaak 8 stagiaires en 30 patiënten per dag. Dan kun je je voorstellen dat als hij maar 2 stagiaires heeft hij het niet bol kan werken. 

Ik heb nog zoveel meer te vertellen over deze bijzondere stage, maar ik ga het hierbij laten. Er zit veel frustratie in mijn manier van schrijven, maar ik heb toch echt veel geleerd deze stage en op momenten ook wel naar mijn zin gehad. Het was alleen een rollercoaster van verschillende gevoelens. De rest zal ik persoonlijk vertellen aan de mensen die graag nog meer willen weten (ik heb al heel veel geschreven). Hieronder zal ik nog wat foto's plaatsen van de praktijk (zonder ramen!).